آهنگر نسوز :: خادم الموالی عباس داودی داوودی

آهنگر نسوز

گفت:‌ ای مرد از خدا بترس، من اهل این عمل نیستم...

میرداماد در کتاب «فضائل السادات» به نقل از شهید ثانی علیه الرحمه و ایشان نیز از کتاب «مدهش بن جوزی» نقل کرده است که:

یکی از صالحین وارد مصر شد و در آنجا آهنگری را دید که با دست خود آهن سرخ کرده را از کوره بیرون می‌آورد و حرارت آهن به او صدمه نمی‌رساند.

با خود گفت این مرد البته از اوتاد است. پیش او آمده سلام کرد و گفت: ای بنده خدا، به حقّ آن کسی که این کرامت را به تو داده، دعایی در حق من کن.

‌آهنگر با شنیدن این کلمات شروع به اشک ریختن کرد و گفت: ای مرد! گمان تو درمورد من اشتباه است، من خود را از صالحین نمی‌دانم.

آن مرد گفت: این عمل تو از کسی جز بندگان خالص صالح خدا ممکن نیست. حتماً به دلیلی ممکن شده، بر من منت‌گذار و آن سبب را بگو.

گفت: روزی در همین دکان مشغول کار بودم، زنی صاحب جمال که مانندش را ندیده بودم بر من وارد شد و از فقر و پریشانی خود شکایت نمود. من شیفته جمالش شده بودم. گفتم: اگر مراد مرا می‌دهی حوائج تو را برآورده خواهم کرد.

گفت:‌ ای مرد از خدا بترس، من اهل این عمل نیستم.

من هم گفتم: پس از مغازه من بیرون برو و حاجت خود را نزد دیگری ببر.

آن زن با حال پریشانی رفت. بعد از چندی برگشت و گفت: ضرورت مرا به این‌جا کشانید که تو را اجابت کنم.

فوراَ آن زن را برداشته به خانه رفتم و درب خانه را قفل کردم.

زن گفت: چرا درب خانه را قفل کردی؟

گفتم: ترسیدم مردم از حالم باخبر شوند.

گفت:‌ چرا از خدا نمی ترسی؟

گفتم: خدا غفور و رحیم است. چون نزدیکش رفتم دیدم چون گیاه تازه رسته که از باد تند مضطرب می‌شود در ترس و اضطراب افتاد و سیلاب اشک از چشمش جاری شد.

گفتم تو را چه می‌شود؟

گفت: ‌از خدای خود خائف و ترسناکم که حاضر و ناظر بر ماست، ای مرد، اگر دست از من برداری ضمانت می‌کنم که خداوند آتش دنیا و آخرت را بر تو حرام کند.

کلام آن زن در من اثر کرد، دست از مقصود خود کشیدم و آن‌چه داشتم به او دادم و گفتم: ای زن به سلامت برو که تو را از ترس خدا رها کردم.

آن زن خوشحال و مسرور به خانه‌اش برگشت.