شب هشتم محرم 1404
قیامت محبان امام حسین علیه السلام
عناوین و خلاصه مطالب
1. بی توجهی به بهشت
حضرت آیت الله شیخ بشیر نجفی از مراجع تقلید نجف اشرف گفت:
چند سالی بود که معنی و تفسیر آیه 73 سوره زمر، «وَ سِیقَ الَّذِینَ اتَّقَوْاْ رَبَّهُمْ إِلَى الْجَنَّةِ زُمَراً ـ مؤمنان را به سمت بهشت می کشند» مرا به خود مشغول کرده بود.
از خود پرسیدم در این آیه چرا گفته شده به سمت بهشت می کشند. تمام کتب و تفاسیر مختلف را دیدم و نتیجه ای حاصل نشد تا این که به روایتی از امام صادق علیه السلام برخورد کردم که می‌فرمایند:
«اى زراره آسمان تا چهل روز بر حسین بن على علیه السّلام خون بارید و زمین تا چهل روز تار و تاریک بود و خورشید تا چهل روز گرفته و نورش سرخ بود و کوه ها تکه تکه شده و پراکنده گشتند و دریاها روان گردیده و فرشتگان تا چهل روز بر آن حضرت گریستند......
و هیچ بنده اى نیست که روز قیامت محشور شود مگر آن‌که چشمانش گریان است غیر از گریه کنندگان بر جدّم حضرت حسین بن على علیه السّلام چه آن‌که ایشان در حالى که چشمانى روشن و باز دارند محشور مى گردند و آثار سرور و شادى در صورت شان نمایان مى باشد، مردم در فزع و ناراحتى بوده ولى ایشان از هر غم و محنتى در امان هستند، مردم متفرق و پراکنده و مضطرب بوده ولى ایشان در زیر عرش و سایه آن به یاد حسین علیه السّلام بوده و در باره آن جناب به گفتن حدیث مشغولند، از ناملایمات و ناراحتی هاى روز حساب هیچ خوف و هراسى ندارند.
به ایشان گفته مى شود: داخل بهشت شوید ولى آنها از ورود به بهشت امتناع نموده و مجلس ذکر حسین علیه السّلام را اختیار مى کنند، فرشتگان و حور‌العین به آنها پیغام مى دهند که ما با ولدان مخلّد مشتاق شما هستیم ولى ایشان از فرط سرور و نشاطى که در مجلس شان دارند سرشان را بالا نکرده و به آنها نمى نگرند.
ایشان در جواب مى گویند:
«ان شاء اللَّه نزد شما خواهیم آمد»
و پس از این گفتار به نزد آن ها بازگشته و وقتى همسران شان به آن ها خبر مى دهند که در نزدیکى حضرت حسین علیه السّلام مى باشند شوق شان زیاد گشته و از شعف دل مى گویند:
حمد مى کنیم حق تعالى را که ما را از فزع اکبر و وحشت هاى قیامت در امان داشت و از آن چه هراس داشتیم نجات داد.
2. دیدار با پیامبر و امیرالمؤمنین علیهم السلام در هنگام مرگ
حضرت امام صادق علیه السلام فرمود ای عقبه:
«خداوند روز قیامت جز همین مذهبی که شما دارید قبول نخواهند کرد. بین شما و بین صحنه هایی که دیدن آن سبب روشنایی چشم تان خواهد شد فاصله ای نیست جز این‌که جان تان به این‌جا برسد و با دست اشاره به حلق خود کرد.»
من گفتم: «ای پسر رسول خدا بفرمایید وقتی جان به گلو برسد چه می بینید؟»
پس تا ده بار سؤال کردم چه می بیند؟
پس امام در همه آن ها فرمود می بیند و چیزی اضافه نفرمود.
سپس در آخر جلسه امام فرمود: «ای عقبه»
«گفتم گوش به فرمان شما هستم و خداوند پی در پی به شما سعادت دهد.»
فرمود: «می خواهی به تو بگویم چه می بیند؟»
گفتم: «آری ای پسر رسول خدا، من شیعه و در دین شما هستم. اگر بر اثر جهالت، دینم را از دست بدهم چه کنم؟ هر لحظه که دستم به دامن شما نمی رسد.»
و با این حال گریه کردم.
دل امام به حال من سوخت.
پس فرمود: «به خدا (در هنگام مرگ) آن دو نفر را می بیند.»
پس گفتم: «پدر و مادرم به فدایت آن دو نفر کیستند؟»
فرمود: «آن دو نفر رسول خدا صلی الله و علیه و آله و امیرالمؤمنین علی علیه السلام هستند. ای عقبه به خدا هیچ مؤمنی از دنیا نمی رود الّا این‌که رسول خدا و علی مرتضی علیهم السلام را می بیند.»
گفتم: «وقتی مؤمن آن دو را دید دلش می خواهد به دنیا باز گردد؟»
فرمود: «مؤمن تا آن دو نفر را ندیده نمی خواهد از دنیا دل بردارد ولی وقتی که آنان را دید، دل از دنیا می کند.»
عرض کردم: «آیا آن دو نفر با او سخن می گویند؟»
فرمود: «آری هر دوی آن ها کنار مؤمن (محتضر) حاضر می شوند.
رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم بالای سر او و امیرالمؤمنان علیه السلام کنار پای او می نشینند.
آن‌گاه رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم (با مهربانی) به او می نگرد. و می فرماید: «ای دوست خدا! بشارت که من رسول خدا هستم. من برای تو بهترم از آن چه که در دنیا گذاشته و آمده ای!»
سپس رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم بر می‌خیزد و امیرالمؤمنین علی علیه السلام بالای سر محتضر می نشیند و می‌فرماید: «ای دوست خدا! بشارت که من علی بن ابی طالب هستم. من همان هستم که در دنیا دوستم داشتی. اینک وقت آن رسیده که من نافع به حالت باشم.»
بعد امام صادق علیه السلام فرمود: «این جریان در کتاب خدا (قرآن) آمده است.»
گفتم: «جانم به قربانت در کجای کتاب خدا آمده است؟!»
فرمود: «در (سوره) یونس (آیات 63و64) آن‌جا که خدای عزّ و جلّ می‌فرماید:
الَّذِینَ آمَنُوا وَ کانُوا یَتَّقُونَ * لَهُمُ الْبُشْرى فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ فِی الْآخِرَةِ لا تَبْدِیلَ لِکَلِماتِ اللَّهِ ذلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ.
کسانی که ایمان آورده و تقوا داشته اند مژده در زندگی دنیا و آخرت از آن آن هاست. تبدیلی در کلمات خدا نیست. این، آن پیروزی بزرگ است.
3. گریه در قبر
آیت الله «شیخ حسنعلی اصفهانی نخودکی» وقتی که ازدنیا رفت یکی از بزرگان او را درعالم خواب دید و احوال او را پرسید،
او گفت: «وقتی که مرا در قبر نهادند دو فرشته نکیر و منکر برای سؤال و جواب آمدند از توحید و نبوت سؤال کردند، جواب دادم تا این که از امامان علیه السلام پرسیدند: نام امیر مومنان علی علیه السلام را به زبان آوردم که امام اول من است، سپس از امام حسن علیه السلام نام بردم؛ ولی وقتی که نام امام حسین علیه السلام را به عنوان امام سومم به زبان آوردم بی اختیار گریه کردم، آن دو فرشته نیز منقلب شده، گریه می کردند. سپس به یکدیگر گفتند: آزادش کنیم کار این آقا (نخودکی) با امام حسین علیه السلام است دیگر نیازی به سؤال نیست. مرا آزاد نمودند و رفتند و اینک می بینی که شاد و خرسند در جایگاه خوبی هستم.»
4. مهربان ترین
فَاللَّهُ خَیْرٌ حافِظاً وَ هُوَ اَرْحَمُ الرَّاحِمینَ. (یوسف/64)
یَغْفِرُ اللَّهُ لَکُمْ وَ هُوَ اَرْحَمُ الرَّاحِمینَ. (یوسف/92)
در بسیاری از آیات قرآن خداوند «غفور» «رحیم» «رئوف» و «توّاب» خوانده شده است.
یَابْنَ آدَمْ وَ حَقُّکَ عَلَیَّ اَنّیِ اُحِبُّکَ، فَبِحَقّیِ عَلَیْکَ اَحَبَّنیِ
5. یاس
1/5. قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ اَسْرَفُوا عَلى اَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ.» (زمر/53)
2/5. حتی اگر دست‌شان به خون پیامبران آلوده باشد:
« جابر بن عبدالله انصاری گفت:
«زنی خدمت پیامبر ص رسید و عرضه داشت: زنی فرزند خود را کشته است، آیا برای او راه توبه و بازگشت وجود دارد؟»
پیامبر صلی الله و علیه و آله فرمود: «قسم به خدایی که جان محمد در دست اوست، اگر آن زن هفتاد پیغمبر را کشته باشد و پشیمان شود و توبه نماید و خدای تعالی صدق گفتار او را بداند که دیگر به هیچ گناهی رجوع نمی نماید، توبه اش را قبول می فرماید و از گناهش عفو می‌کند.»
3/5. فقط گروه کافران از رحمت خدا ناامید می‌شوند (یوسف/87)
وَ لا تَیْاَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لا یَیْاَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلاَ الْقَوْمُ الْکافِرُون
4/5. داستان قتل 60 شیعه علوی
6. اَلْآمِنُ مِنْ مَکْرِ الله
1/6. ذلِکَ بِأَنَّهُمْ قالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلاَّ أَیَّاماً مَعْدُوداتٍ وَ غَرَّهُمْ فی دینِهِمْ ما کانُوا یَفْتَرُونَ (آلعمران 24)
این عمل آنها، به خاطر آن است که مى گفتند: «آتش (دوزخ)، جز چند روزى به ما نمى رسد. (و کیفر ما، به خاطر امتیازى که بر اقوام دیگر داریم، بسیار محدود است.)» این افترا (و دروغى که به خدا بسته بودند،) آنها را در دین شان مغرور ساخت (و گرفتار انواع گناهان شدند)
2/6. ما و مسیحیت
3/6. تنها زیانکاران خود را از عذاب ایمن می دانند:
فَلَا یَأْمَنُ مَکْرَ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْخَاسِرُونَ (اعراف/99)
« جز زیانکاران، خود را از مکر (و مجازات) خدا ایمن نمى دانند.»
4/6. این همه آیات عذاب برای چه کسانی است. (بقره/162)
خالِدینَ فیها لا یُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذابُ وَ لا هُمْ یُنْظَرُونَ
5/6. خودمان را عذاب میکنیم
6/6. بهشت را به بها بدهند به بهانه ندهند
یا اَیُّهَا الْإِنْسانُ ما غَرَّکَ بِرَبِّکَ الْکَریمِ ـ (انفطار/6)
7/6. معنی شفاعت
7. خوف و رجا
1/7. غَافِرِ الذَّنبِ وَ قَابِلِ التَّوْبِ شَدِیدِ الْعِقَابِ ( غافر/3)
نَبئِّْ عِبَادِى اَنىِّ اَنَا الْغَفُورُ الرَّحِیمُ * وَ اَنَّ عَذَابىِ هُوَ الْعَذَابُ الْاَلِیمُ
(حجر/49و50)
2/7. در ابتدای دعای افتتاح :
اَیْقَنْتُ اَنَّکَ اَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ فِی مَوْضِعِ الْعَفْوِ وَ الرَّحْمَةِ وَ اَشَدُّ الْمُعَاقِبِینَ فِی مَوْضِعِ النَّکَالِ وَ النَّقِمَة
3/7. وَ ادْعُوهُ خَوْفاً وَ طَمَعاً (اعراف/56)
4/7. امام صادق علیه السلام فرمود:
«پدرم می‌فرمود: هیچ بنده مؤمنى نیست، جز آن‌که در دلش دو نور است: نور خوف و نور رجاء که اگر این وزن شود از آن بیش نباشد و اگر آن وزن شود، از این بیش نباشد.»
همچنین فرموده‌اند:
5/7.«انسان مؤمن سـزاوار اسـت از خـداوند بترسد، گویی که اِشراف بر جهنّم دارد و بـه او امـیدوار بـاشد، گـویی از بـهشتیان است.»
8. حق الله و حق الناس
1/8. شش شرط توبه (برای دیدن حدیث کلیک کنید)
2/8. دعای روز دوشنبه:
«و باز از تو درخواست مى کنم در ظلمى که به بندگان تو کردم و حقى که بر من دارند که به لطف و کرمت ادا فرمایى پس هر کس از بندگان تو یا کنیزکان تو که مظلمه اى از او بر من است. که ستمى بر او کرده ام چه به شخص او و چه به آبروى او، یا در مال و اهل و عیال او و فرزندان او یا غیبتى از او کرده‌ام یا بر او بار گرانى نهاده ام به سبب حب نفس یا هواى ریاست یا به کبر و حسد یا ریا و عصبیت به هر کس ستم کرده ام از غائب و حاضر و زنده و مرده که دستم از اداى حق او کوتاه و مجالم از پرداختش تنگ است و نتوانم از او حلیت خواست پس از تو اى کسى که مالک حوایج خلقى و به محض خواست تو و در آن اراده تو همه حاجت ها مستجاب است از تو مى طلبم که بر محمد و آل محمد (ص) درود فرستى و آن بنده را که بر او ستمى کرده‌ام هر گونه خواهى از من راضى گردانى و مرا از جانب خود رحمتى بى‌حد عطا کنى.»