توکل بر خدا
امام صادق علیه السّلام مى‌فرماید: خداوند به حضرت داود علیه‌السّلام وحى کرد: هر بنده‌اى از بندگانم فقط به من متمسک شود و من نیّت او را صادق بیابم، اگر آسمان و زمین و تمام آن‌چه در آن‌هاست با او در افتند برایش راه گریز قرار مى‌دهم. و هر بنده‌اى از بندگانم به کسى جز من متمسک شود و این معنى را در نیّت او بیابم، اسباب آسمانى را از دست او قطع و زمین را زیر پایش سوراخ مى‌کنم، و برایم مهم نیست که در کجا هلاک شود.
...و در روایتی دیگر نیز آن‌حضرت مى‌فرماید: در کتابى خواندم که خداى تعالى مى‌فرماید: قسم به عزت و مجد و جلالم، قسم به رفعتم بر عرش، هر کس به کسى جز من امیدوار باشد امیدش را به یأس مبدل و در بین مردم خوارش مى‌کنم، و از مقام قربم طرد و از درجه وصلم دورش مى‌سازم، در شدائد به غیر من امید مى‌بندد؟ در حالى که شدائد در دست من است؟ به غیر من امیدوار است و در خیالش در دیگرى را مى‌کوبد در حالى که کلید تمام درهاى بسته در دست من است و در خانه‌ام به روى کسانى که مرا بخوانند باز است؟ چه کسى در مهمى به من امید بست که امیدش را قطع کردم؟ من آرزوى بندگانم را نزد خود محفوظ داشتم و آن‌ها به حفظ من راضى نشدند، آسمان‌هایم را از کسانى که از تنزیه من خسته نمى‌شوند پر کردم و به آن‌ها دستور دادم که در به روى بندگانم نبندند و بندگان به قول من اعتماد نکردند، آیا نمى‌داند که هر کس به مصیبتى دچار شود کسى نمى‌تواند خلاصش کند؟ آیا مى‌پندارد من که قبل از درخواست عطا مى‌کنم ولى با درخواست، جواب سائلم را نمى‌دهم؟ آیا من بخیلم که بنده‌ام مرا بخیل مى‌داند؟ آیا جود و کرم از من نیست؟ آیا عفو و رحمت در دست من نیست؟ اگر تمام اهل آسمان‌ها و زمین آرزومند باشند و به هر کدام به قدر آرزوى همه عطا کنم ذرّه‌اى از ملکم کاسته نمى‌شود چگونه کم شود از ملکى که قیّم آن منم؟ پس واى به حال کسانى که از رحمت من ناامیدند، واى به حال کسانى که مراعات مرا نکردند و مرتکب معصیت من شدند.
رساله‌ی لقاءالله ـ آیت‌الله شیخ جواد ملکی تبریزی
مطالب مرتبط