اتل متل یه بابا

 

به یاد غربت و مظلومیت جانبازان اعصاب و روان

 

اتل متل یه بابا

دلیر و زار و بیمار

اتل متل یه مادر

یه مادر فداکار

 

اتل متل بچه‌ها

که اون‌هارو دوست دارن

آخه غیر اون دوتا

هیچ کسی رو ندارن

 

مامان بابا رو می‌خواد

بابا عاشق اونه

به غیر بعضی وقتا

بابا چه مهربونه

 

وقتی که از درد سر

دست می‌ذاره رو گیجگاش

اون بابای مهربون

فحش می‌ده به بچه‌هاش

 

همون وقتی که هرچی

جلوش باشه می‌شکنه

همون وقتی که هرچی

پیشش باشه می‌زنه

 

غیر خدا و مادر

هیچ‌کسی رو نداره

اون وقتی که باباجون

موجی می‌شه دوباره

*****

دویدم و دویدم

سر کوچه رسیدم

بند دلم پاره شد

از اون چیزی که دیدم

 

بابام میون کوچه

افتاده بود رو زمین

مامان هوار می‌زد که

شوهرمو بگیرین

 

مامان با شیون و داد

می‌زد توی صورتش

قسم می‌داد بابارو

به فاطمه، به جدش

 

تو رو خدا مرتضی

زشته میون کوچه

بچه داره می‌‌بینه

تو رو به جون بچه

 

بابا رو دوره کردن

بچه‌های محله

بابا یه هو دوید و

زد تو دیوار با کله

 

هی تند و تند سرش رو

بابا می‌زد تو دیوار

قسم می‌داد حاجی رو

حاجی گوشی رو بردار

 

نعره‌های بابا جون

پیچید یه هو تو گوشم

الو الو کربلا

جواب بده به گوشم

 

مامان دوید و از پشت

گرفت سر بابا رو

بابا با گریه می‌گفت

کشتند بچه‌هارو

 

بعد مامانو هلش داد

خودش خوابید رو زمین

گفت که مواظب باشین

خمپاره زد، بخوابین

 

الو الو کربلا

پس نخودا چی شدن؟

کمک می‌‌خوایم حاجی جون

بچه‌‌ها قیچی شدن

 

تو سینه و سرش زد

هی سرشو تکون داد

رو به تماشاچیا

چشاشو بست و جون داد

 

بعضی تماشا کردن

بعضی فقط خندیدن

اونایی که از بابام

فقط امروز و دیدن

 

سوی بابا دویدم

بالا سرش رسیدم

از درد غربت اون

هی به خودم پیچیدم

 

درد غربت بابا

غنیمت نبرده

شرافت و خون دل

نشونه‌‌های مَرده

 

آی اونایی که امروز

دارین بهش می‌‌خندین

برای خنده‌‌هاتون

دردشو می‌‌پسندین

 

امروزشو نبینین

بابام یه قهرمونه

یه‌روز به هم می‌‌رسیم

بازی داره زمونه

 

موج بابام کلیده

قفل در بهشته

درو کنه هر کسی

هر چیزی رو که کشته

 

یه روز پشیمون می‌‌شین

که دیگه خیلی دیره

گریه‌‌های مادرم

یقتونو می‌گیره

 

بالا رفتیم ماسته

پایین اومدیم دوغه

مرگ و معاد و عقبی

کی می‌گه که دروغه؟

 

شاعر : مرحوم ابوالفضل سپهر